Πώς βλέπουν οι τουρίστες Θεσσαλονίκη και Χαλκιδική

Τα τελευταία 3 χρόνια, κατά τους καλοκαιρινούς μήνες και σε εβδομαδιαία βάση, έχω την ευκαιρία να έρχομαι σε επαφή με διάφορα ολιγομελή τουριστικά γκρουπ, που καταφθάνουν στη Θεσσαλονίκη, με τελικό προορισμό τη Χαλκιδική. Στη διάρκεια της διαδρομής μας, από το αεροδρόμιο της πόλης ώς τη Νικήτη, υπάρχει πάντοτε ο χρόνος -αλλά και η διάθεση- για ψιλή κουβεντούλα. Στην πλειονότητά τους, οι τουρίστες τους οποίους συνοδεύω προέρχονται από γαλλόφωνες ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Βέλγιο, Ελβετία), αλλά υπάρχει κι ένα αξιόλογο ποσοστό με τόπο καταγωγής την Αυστρία, τη Γερμανία, αλλά και την Πολωνία. Το δείγμα είναι αρκετά αξιόπιστο, από ποσοτική σκοπιά, ώστε να σας μεταφέρω με σχετική ασφάλεια και αξιοπιστία τις εντυπώσεις, τα σχόλια και τις απορίες όσων επισκέπτονται τα λημέρια μας.

Πρώτα απ’ όλα, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, οι αφιχθέντες είτε δεν είναι newcomers είτε έχουν ήδη θετική προδιάθεση απέναντι στην Ελλάδα και τη Χαλκιδική, διατρανώνοντας την επιθυμία τους να μας επισκεφτούν κι άλλες φορές, τα προσεχή χρόνια. Εκφράζουν μεγάλη διάθεση να ανακαλύψουν τα τοπικά προϊόντα (μέλι, λάδι κτλ), με αποτέλεσμα τα μανάβικα, που βρίσκονται δεξιά κι αριστερά του δρόμου, λίγο πριν τη Νικήτη να κάνουν χρυσές δουλειές. Ευτυχώς, λοιπόν, η μεγάλη μερίδα των επισκεπτών επιδεικνύει νοοτροπία διαφορετική από αυτή του Έλληνα τουρίστα στην Ευρώπη, που νοσταλγεί μετά από λίγες ώρες ταξιδιού τον γύρο και την μπουγάτσα, και είναι πρόθυμη και διατεθειμένη να δοκιμάσει οτιδήποτε λαχταριστό έχει να προσφέρει ο τόπος στον οποίο ήρθαν για να παραθερίσουν. Στο ίδιο μήκος κύματος, με την εξαίρεση ορισμένων Γάλλων και Γερμανών, δεν διακατέχονται από το σύνδρομο του πλούσιου, αφ’ υψηλού και αλαζόνα επισκέπτη.

Η δεύτερη ενθαρρυντική διαπίστωση την οποία έχω καταγράψει μέσα από αυτή την επαγγελματική εμπειρία αφορά την πόλη της Θεσσαλονίκης, η οποία έχει πλέον τρυπώσει για τα καλά στον θερινό τουριστικό χάρτη. Ακόμη και σε αυτά τα τρία χρόνια, παρατηρώ μια εντυπωσιακή αύξηση, όσο περνά ο καιρός, των τουριστών που επιλέγουν να περάσουν 2-3 μέρες στην πόλη μας, είτε πριν είτε μετά το προγραμματισμένο τους ταξίδι στη Χαλκιδική. Είναι, εξάλλου, πολύ συχνό το φαινόμενο να δέχομαι καταιγισμό ερωτήσεων για την ιστορία και τα αξιοθέατα της Θεσσαλονίκης, την οποία εξυπακούεται πως άπαντες θεωρούν μεγαλούπολη. Αυτό καλό θα ήταν να το θυμόμαστε όλοι όταν αυτομαστιγωνόμαστε με σύνδρομα κατωτερότητας και επαρχιωτισμού, ζώντας πάντα υπό το βάρος της ελληνικής παραδοξότητας, όπου η πρωτεύουσα συγκεντρώνει τον μισό πληθυσμό της χώρας.

Από εκεί και έπειτα, όσον αφορά τις απορίες που εισπράττω, πέρα από τη συνηθισμένη κουβέντα περί του αν η Ελλάδα εξέρχεται από την κρίση και περί του πώς έχει μεταβληθεί η καθημερινότητα των πολιτών της χώρας τα τελευταία χρόνια, οι περισσότερες εξ αυτών αφορούν τις υποδομές της περιοχής. Παραπάνω από τα μισά πληρώματα που έχω συνοδεύσει έχουν εκφράσει την έκπληξή τους για το οδικό δίκτυο που συνδέει τη Θεσσαλονίκη με τη Χαλκιδική, δηλώνοντας πως περίμεναν δρόμους πιο σύγχρονους και καλοφτιαγμένους, με περισσότερες λωρίδες και λιγότερο μποτιλιάρισμα. Όσο δε για τη Θεσσαλονίκη, το σχόλιο που ακούω είναι ένα και σταθερό: πώς είναι δυνατόν μια τόσο μεγάλη κι απλωμένη πόλη να μην διαθέτει άλλο μέσο κυκλοφορίας πέρα από αυτά τα αστικά λεωφορεία με τα αραιά δρομολόγια και τον κόσμο κρεμασμένο σαν τα τσαμπιά…

typosthes.gr