Παρουσιάστηκε στα Ν. Μουδανιά το νέο βιβλίο του Χρήστου Τούβε: «Σκέψου το. Η ιστορία ενός ημερολογίου»

Στο ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα της υιοθεσίας είναι αφιερωμένο το βιβλίο του Χρήστου Τούβε «Σκέψου το. Η ιστορία ενός ημερολογίου», που παρουσιάστηκε στα Ν. Μουδανιά, παραμονή του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρα της Μητέρας. Για ακόμη μία φορά ο Χρήστος Τούβε ενθουσίασε το κοινό με τον λόγο του, την αμεσότητά του και τη μετάδοση των συναισθημάτων. Ήταν μία εκδήλωση, που θελήσαμε να αφιερώσουμε στα υιοθετημένα παιδιά αλλά και στις μητέρες που δεν κατάφεραν να κυοφορήσουν και προχώρησαν σε υιοθεσία. Τη βιωματική τους εμπειρία κατέθεσαν η κα Χαρούλα και η κα Στέλλα, που ως παιδιά υιοθετημένα μίλησαν για την αγάπη που δέχθηκαν από τους θετούς γονείς και τους ευχαρίστησαν για τη ζωή που τους χάρισαν.

Ομιλήτριες δύο κοινωνικές λειτουργοί της Κοινωνικής Υπηρεσίας του Δήμου μας, η Έφη Παρμαξίδου κι η Μόνα Καλημέρη, οι οποίες ανέλυσαν την ψυχοκοινωνική πλευρά της υιοθεσίας.

Την εκδήλωση χαιρέτισαν:

Ο Δήμαρχος Ν. Προποντίδας, Εμμανουήλ Καρράς.

Ο Πρόεδρος του ΟΠΑ, Παναγιώτης Σαρόγλου.

Η Πρόεδρος του Πολιτιστικού και Επιμορφωτικού Συλλόγου «ΑΠΑΜΕΙΑ», Λίνα Παπαδοπούλου.

Η Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου «Ο ΦΑΡΟΣ», Βούλα Παπαδοπούλου.

Την εκδήλωση παρουσίασε η Ελευθερία Κεφάλα, ΜSc Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων, Φιλόλογος.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Εδώ θα βρείτε το σπιτικό που δεν είχατε ποτέ.

Επιγραφή μέσα σε κάδρο.

Πόσο θα ήθελα να μην το είχα δει ποτέ.

Πόσο θα ήθελα να βρω τους πραγματικούς μου γονείς, να τους τιμωρήσω, που με άφησαν σε μία έρημο χωρίς όαση.

Τι θα πει “Προσωρινή Οικογένεια”;

Τι θα πει Προσωρινό Σπιτικό;

Πόσο καιρό διαρκεί αυτό το προσωρινό;

Γιατί από τότε που με θυμάμαι προσωρινά ζω εδώ μέσα, προσωρινά κλαίω και προσωρινά ελπίζω.

Και μετά σιωπή. Και μετά φωνές. Όλα προσωρινά.

Τόσα προσωρινά που έχουν γίνει μόνιμα.

Καθημερινοί εφιάλτες της καθημερινότητάς μου. Και περνάνε τα χρόνια και δε νιώθω πόνο. Μόνο μίσος…

Η “Προσωρινή Οικογένεια” σας καλωσορίζει.

Επιγραφή που σου δίνει την εντύπωση ότι η ευτυχία δε διαρκεί…

Ένα ορφανοτροφείο στην Πόλη της Λύπης. Ένα σπιτικό στην Πόλη της Χαράς. 5 βασικοί πρωταγωνιστές. Η Ζωή είναι το υιοθετημένο κορίτσι. Η κολλητή της, η Φρύνη, ο φύλακας άγγελός της. Οι θετοί γονείς, ο κύριος Μιχάλης- η κυρία Χρυσούλα και φυσικά ο παιδοψυχολόγος κύριος Νικόλας.

blog.moudaniwn.gr