Πως κατασκευάστηκε μετά το σεισμό του 1932 η εκκλησία του Αγίου Παύλου στην Ιερισσό Χαλκιδικής

Η παλιά δασκάλα της Ιερισσού, Στέλλα Κουντούρη από τον Πολύγυρο, μας διηγείται πόσο δύσκολα και με πόση προσωπική εργασία κατασκευάστηκε το 1958 το εκκλησάκι του Αγίου Παύλου που είχε καταστραφεί με τον σεισμό !

“Αναμνήσεις από την Ιερισσό”

Κείμενο: Στέλλα Ζαμπούνη Κουντούρη +

Αναμνήσεις σκόρπιες και ασύνδετες που κάπου κάπου ξεπροβάλλουν απ’ την καταχνιά του χρόνου σαν εφιαλτικό όνειρο.

Είναι στιγμές που φέρνεις στο…

μυαλό σου το παρελθόν, τόσο ζωντανά που ίσως δεν θα ξεχάσεις ποτέ, αλλά θα το ήθελες να το ξαναζήσεις. Είναι στιγμές που αυτό το ζεις μέσα στη μοναξιά σου, μέσα στα γηρατειά σου, μέσα στις θλίψεις που σου φέρνουν τα πολλά χρόνια που κουβαλάς.

Ήμουν 24ων χρονών όταν ήρθε καιρός, να πάω το 1949 δασκάλα σ’ ένα όμορφο χωριό που λέγεται Ιερισσός. Όταν ήρθα ήμουν ξένη μεταξύ των ξένων, γρήγορα όμως ζυμώθηκα μ ́ αυτούς τους ανθρώπους. Μ’ αγκάλιασαν, τους αγκάλιασα και πέρασα κοντά τους 5 χρόνια.

Χρόνια γεμάτα δράση, χρόνια όμορφα, χρόνια χωρίς έννοιες. Στο μυαλό μου όλα αυτά τα χρόνια έρχονταν ιδέες για να φτιάξουμε κάτι καλό, κάτι που να μείνει στον τόπο αυτό. Πρώτα άρχισα από το σχολείο. Μου άρεσε τα παιδιά να έχουν μία τάξη μέσα στην αίθουσα και μια πρόοδο στα γράμματα. Νομίζω ότι αυτό το πέτυχα.

Τα παιδιά στο σχολείο αρκετά καλά. Οι συνάδελφοι εξαιρετικοί. Με τη φιλοξενία τους και με τη συμπεριφορά τους ήρθαν και με ζέσταναν και άρχισα ν ́ ασκώ τα καθήκοντα ως δασκάλα στο σχολείο αυτό. Το σχολείο ήταν ανθυγιεινό. Ήταν ξύλινο και γι ́αυτό πολύ κρύο το χειμώνα και πολύ ζεστό το καλοκαίρι.

Με δουλειά και υπομονή πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια. Ύστερα από λίγα χρόνια μας είπαν ότι το σχολείο το καινούριο ήταν έτοιμο με μια ωραία διαρρύθμιση αιθουσών και μεγάλο προαύλιο για να παίζουν τα παιδιά στο διάλειμμα.

Σταθμός της ζωής μου η Ιερισσός.

[Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΥΛΟΥ]

Κατόπιν διαταγής του Μητροπολίτη Αρναίας και Ιερισσού ανέλαβα να κάνω το εκκλησάκι του Αγίου Παύλου.

Ήμασταν περί τα 80 κορίτσια στη χριστιανική κίνηση που είχαμε όρεξη για δουλειά, για δημιουργία, για τρεξίματα και για έργα. Θυμάμαι που κουβαλούσαμε τα δοκάρια από το καΐκι, που τα έστελνε το Άγιον Όρος για να τελειώσουμε το εκκλησάκι του Αγίου Παύλου. Κουβαλούσαμε πέτρες μεγάλες, σακιά τσιμέντο, σακιά με ασβέστη, με άμμο και στο δρόμο τραγουδούσαμε χωρίς να πει καμιά «κουρασθήκαμε». Το όμορφο αυτό εκκλησάκι για να γίνει χρειαζόταν αρκετά λεφτά. Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τι πρέπει να γίνει. Ρίξαμε κάτω τις ιδέες και αρχίσαμε θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις εργόχειρων, εράνους και προσωπική εργασία.

Το εκκλησάκι τελείωσε. Είναι ένα εκκλησάκι μικρό, καθαρό, μέσα σε πολλά δέντρα που όταν μπαίνεις μέσα σου προκαλεί το δέος, σου δίνει τη δροσιά του και σου διδάσκει την ταπείνωση, έτσι απλό που είναι.

Η Ιερισσός είναι για μένα πραγματικά ευλογημένη, γιατί εκεί πέρασα τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου. Εκεί πέρασα τα νεανικά μου χρόνια.

Ιερισσός με τα όμορφα παιδιά σου, τα γεμάτα κέφι, με τις ωραίες τους φωνές και με τη φιλόξενη και καλή καρδιά τους!

Πόσα πράγματα μπορώ να πω για το μέρος αυτό!

Έχει ωραία θάλασσα, ωραία σπίτια, μια φύση ήσυχη και ξενοδοχεία με πανέμορφους λουλουδιασμένους κήπους. Κεντράκια με φρέσκο ψάρι, με ωραίους μεζέδες, με ωραίο κρασάκι και με πρόθυμο προσωπικό.

Η Ιερισσός είναι για μένα η δεύτερη πατρίδα.

Θυμάμαι την κυρία Αθηνά Τσιριγώτη και την κυρία Ευαγγελία Τσακούλη, οι οποίες τρέχανε σαν κοριτσάκια για να με βοηθήσουν παντού. Ας είναι αιώνια η μνήμη τους! Ευχής έργο θα είναι και οι συνάδελφοι που υπηρετούν σήμερα στο σχολείο αυτό να περνούν καλά, όπως περνούσαμε εμείς.

Ωραία μου Ιερισσός δεν θα σε ξεχάσω ποτέ, γιατί όπου κάθομαι, φέρνω στο νου μου αυτές τις όμορφες στιγμές που πέρασα κοντά σου! &”

Δημοσιεύθηκε στο 5ο τεύχος του Κυττάρου, σ.5.